Bu makale Pier Paolo Pasolini’nin son filmi Saló’ya odaklanarak, işkenceyi egemenliğin bir tahakküm aygıtı, devlet terörünün en ‘ayrıcalıklı’ politik biçimlerinden biri olarak kuramlaştırmayı amaçlamaktadır. Agambenci bir şemayı kullanan makale, egemenliğin bir taraftan istisna hâlini kurala dönüştürürken, diğer taraftan işkence gibi baskı ve kontrol tekniklerini de meşrulaştırmaya çalıştığını iddia etmektedir. Dolayısıyla, egemenlik sadece istisna hâliyle sınırlı değildir. Makale, bu bakımdan, işkence ve istisna hâlini ‘liberal savaş biçimi’nin ayrılmaz parçaları olarak tartışacaktır. İşkence hem egemenliğin doğasını hem de rasyonel bilincini tüm çıplaklığıyla açığa vurur. Burada söz konusu olan politik bir işkencedir, çünkü işkence bedenin oluş ve direniş potansiyelini azaltan kurucu bir devlet terörü edimidir.